40 weken

Vandaag ben ik 40 weken zwanger en zoals verwacht lijkt deze kleine meid erg op haar papa. Ik ga er tenminste niet meer vanuit dat het vandaag nog iets gaat worden met die bevalling (22.30 u u), dus ze is wat mij betreft: te laat!
Maar ach, onze andere mup was ook 3 dagen te laat en dat is ook helemaal goedgekomen. Qua uiterlijk lijkt ze erg op mama, dus wat dat betreft hoeven we ons geen zorgen te maken; deze beeb zal vast ook weer een mooi mixje worden van ons beiden.

Maar het blijft een raar idee; je verwacht ' bezoek' maar je hebt geen flauw idee welke dag en hoe laat...alleen hoe lang ze zal blijven ;-)
Nadat ik met 37 weken serieuze oefenweeen had (de verloskundige stond al helemaal klaar), begint elke ochtend met de gedachte: "Gaat het vandaag gebeuren?" De ene keer is het een overduidelijke nee, de andere ochtend zijn er twijfels, maar zet 'het' uiteindelijk toch niet door.
Je staat er mee op, en je gaat er mee naar bed. Hoe zal het gaan, wanneer begint het, wie zal mijn bevalling begeleiden (of wordt het lijden?), gaat het me echt lukken om dit keer thuis te bevallen, allemaal van die logische vragen die bij je opkomen.
Minder logische vragen komen trouwens ook voorbij...bijvoorbeeld als ik even 'los' ga op een website met kinderkleertjes (goed excuus met een tweede op komst: alle kleertjes zijn nu voor 2 meiden, dus lijkt het minder duur). Als ik nu bestel, wanneer zal TNT dan bezorgen, en zijn we dan wel thuis?
Als ik nu boodschappen bestel bij Albert...wanneer kan ik die dan laten bezorgen? (en sinds gisteravond is gebleken dat Albert ook niet altijd op tijd is)...
Is er voldoende eten in huis? Is er voldoende brood/melk/babyvoeding?
Ben ik niet iets vergeten?
En voor de honderste keer loop ik mijn lijstje na. Check, ckeck, dubbel-check.

De laatste loodjes wegen het zwaarst, dat klopt, vooral met een kleine dreumes van 13 maanden die haar moeder behoorlijk in de maling neemt.
Net uit bed van een middagdutje dient er zich een 'poepie' aan, en of dat al niet genoeg is (tegenwoordig wordt er hevig tegengestribbeld tijdens het verschonen) komt baby nr. 2 tegelijkertijd met een nieuwe hardebuiken-actie. Gelukkig werkt vriendlief deze weken thuis en kan hij het verschonen even overnemen. Prompt blijft mevrouw keurig stilliggen en als blijkt dat het maar om een ieniemieniekeuteltje gaat schatert ze het uit.
Ondertussen zit ik op een stoel naast de commode te puffen en moeilijk te kijken. (dat oefenen doet behoorlijk pijn, helaas) Dochterlief staat op de commode terwijl papa haar broek ophijst en zegt: " Pffff, pfff" wijst naar mij en heeft de grootste lol.
Zoals ik al zei, het is een mooi mixje van ons beiden, want dit soort humor komt niet van mij!
Zo zaten we een paar dagen geleden aan tafel frietjes te eten. Zij had haar bordje (gezonde) eten al op, maar de paar frietjes die ze mocht meepikken werd gewoon een bordje vol! Smullen geblazen!
Normaal gesproken zwaait ze met haar handje naast haar gezicht als iets heel lekker is, maar daar was nu zelfs geen tijd voor; dooreten met die frietjes! Logisch dus dat ze na afloop een dik buikje had.
"dDat is een dikke buik! Die zit vol met frietjes!" Zei vriendlief, die nog even met haar aan tafel zat, terwijl ik begon af te ruimen. Hij wees op zijn eigen buik en vroeg: " Wie heeft de dikste buik?"
3 keer raden wie ze, met een grote grijns op haar gezicht, aanwees...